Οι μαθητές, με λουλούδια και κλαδιά στα χέρια, μας περίμεναν στην πόρτα του Γυμναστηρίου όπου θα κάναμε το εργαστήρι μας. Πολύ σύντομα, ως απάντηση στην αμηχανία που ζωγραφιζόταν στα πρόσωπα των μαθητών, ξεκίνησε η αφήγηση ιστοριών, οι οποίες έσπασαν τον πάγο και τους ταξίδεψαν. Μια επιφανειακά αστεία ιστορία, με τη γλώσσα των βατράχων να κλέβει την παράσταση, τους έβαλε σε σκέψεις και μας έδωσε πάτημα για τα επόμενα. Οι μαθητές πήραν τα υλικά που έφεραν και άλλα που είχαμε φέρει εμείς, χωρίστηκαν σε 4 ομάδες και φτιάξανε κολάζ με τα σύμβολα που εφηύραν. Αφού τελείωσαν, τα σοφτ παστέλ πήραν φωτιά μέχρι να φτιάξουν αποτυπώματα που μόλις τα σηκώσανε μοιάζανε με μεγάλα υφαντά. Ένα γήπεδο του βόλεϊ, στο οποίο οι δύο αντίπαλες ομάδες είναι σύμβολα ευτυχισμένων και δυστυχισμένων ανθρώπων, ένα γήπεδο του ποδοσφαίρου σύμβολο του ότι κάποτε παίζουμε κεντρικό ρόλο και κάποτε παρατηρούμε, κι άλλα σύμβολα για όλα όσα αγαπούν και τους απασχολούν.